चैतन्य

रस्त्याच्या दुतर्फा ……
काळ्या ढेकळांनी व्यापलेली रानं ,
नजरेच्या सरळ रेषेत नागीनिसारख्या फुत्कारत
सळसळणाऱ्या उन्हाच्या झळा ….
थेट कानात घुसून मस्तकापर्यंत डंख मारत असताना ….
वाऱ्यानं उडणाऱ्या डोक्यावरचा पदर सावरत
त्याच रणरणत्या उन्हात
ती काड्या-कुड्या वेचून रान स्वच्छ करते आहे.

काही अंतरावर त्याच लिंबाच्या
झाडाच्या खालच्या फांदीला बांधलेल्या …
झोळीत शेतकऱ्याचा वारसदार निवांत झोपला आहे.
बुंध्याला बसलेलं कुत्रं जिभ बाहेर काढून
ल्ह्या ल्ह्या करत झोळीवर नजर ठेवून आहे.

तिचं मन भूतकाळात
पण नजर मात्र …
पुन्हा पुन्हा त्याच झाडाच्या वरच्या फांदीवर जाते
अन नेमका तेंव्हाच तिच्या माथ्यावरचा पदर
तिचं उजाड कपाळ पुन्हा पुन्हा उजाड करत जातो.

काही अंतरावर
नुक्तच मिसरूड फुटलेला तिचा धाकटा दीर ….
उद्याच्या आशेवर नव्या जोमानं ….
उद्या पाऊस येणारच या विश्वासान ….
उजाड शेताची मशागत करतो आहे.

किती चैतन्य विखुरलय पुन्हा एकदा
या उन्हात, काळ्या रानात …
अन त्याच्या मनात !

एवढंच !

- रमेश ठोंबरे