परवा माझा एक मित्र

परवा माझा एक मित्र टू व्हीलर मोटार सायकल वर चालला असताना त्याला समोरून कोणी तरी उडवले (अपघात हे नेहमी समोरच्याच्या चुकीनेच होत असतात, त्यामुळे दोष कुणाचा होता हा मुद्धा गौण आहे) त्या अपघातात त्याचा पाय मोडला आणि तो दवाखान्यात दाखल झाला. मित्राच्या मित्रा कडून मला हि बातमी समजली…. त्यामुळे आता त्याला पाहायला जाणं भाग होतं …. दररोजच्या धावपळीतून वेळ काडून त्याला दररोज पाहायला जाणं म्हंजे दिव्य काम, पण मित्राच्या प्रेमापोटी आणि नाराजी खातर ते करन भाग होतं. शेवटी मित्र म्हणजे आपल्या बायकोपेक्षाही जीवाभावाचा प्राणी असतो, मी जेंव्हा जेंव्हा त्याला पाहायचो तेंव्हा तेंव्हा तो गहिवरून जायचा आणि त्याच्या डोळ्यात पाणी यायचं.

पहिल्या दिवशी मित्र पालथा पडलेला आन पाय कुठंतरी बांधलेला, दुसर्या दिवशी व्यवस्थित प्लास्टर मधला पाय, तिसर्या दिवशी पायासोबत थोडा हसरा चेहरा, चौथ्या दिवशी सोबत विचारपूस करणारी सुंदर नर्स, कितीतरी फोटो काडून मित्र WhatsApp वर टाकत होता आणि मी इकडून कधी स्मायल्या आणि क्राया टाकत होतो, लगेच मित्र तिकडून गहीवर्ल्याची सेल्फी का काय म्हणतात ती टाकून आपल्या भावना पोचवत होता. किती प्रगती झालीय नाही माणसाची ? नाहीतर …. मला दररोज ४ किलोमीटरची परिक्रमा दिवसातून दोन वेळेस करावी लागली असती.

आता मित्र दवाखान्यात बराच रमलाय स्वतःच्या पायावरून त्याचं लक्ष नर्सच्या पायावर केंद्रित झालंय, तो आता नर्सचे भारी भारी फोटो टाकत असतो, मी हळूच जावून पाहतो पण कुठल्याच भावना व्यक्त नकरता वापस येतो.

काल मात्र मित्राचा डायरेक्ट फोन आला … म्हनला …. "दवाखान्यातल खावून खावून तोंडाला चवच राह्यली नाही …जरा चमचमीत काही तरी घेवून ये …." दुसऱ्या सेकंदाला मी पटकन google.com वर जावून "घरी बनवलेले खाण्याचे चमचमीत पदार्थ" चा search मारला.