Showing posts with label बाल कविता. Show all posts
Showing posts with label बाल कविता. Show all posts

Dec 12, 2011

सिंहाचा आजार


एकदा सिंहराजे आजारी पडले, |
सर्वच प्राणी तेव्हा उगीच रडले.
डोळ्यात कुणाच्याच अश्रू नव्हते,
पण उगीच म्हणत वाईट फार घडले ||

जिराफ होता सिनेमा अक्टर,
बसायला त्याला होते ट्याक्टर |
तो हि धावत पळत आला,
म्हणाला मी तर आहे डॉक्टर ||

जिराफाने धरली सिंहाची नाडी,
म्हणाला धुक - धुक आहे थोडी |
राजे काही लवकर मरत नाहीत,
कारण हि तर आहे त्यांची खोडी ||

म्हणे, सिंह आता म्हातारा झाला,
शिकार सापडत नाही त्याला |
सर्व प्राणी आयतेच होतील गोळा,
म्हणूनच त्याने हा पोबारा केला ||

माकड हळूच सिन्हाकड गेलं,
म्हणे जीराफाना हे बर् नाही केलं |
युक्ती आपली फसली सारी,
त्यानं गुपित सारं उघड केलं ||

ससा म्हणाला गोंधळ झाला,
दिवस माझा फुकट गेला |
एवढा आजार होउन सुद्धा,
सिंह बिचारा का नाही मेला ? ||

- रमेश ठोंबरे

Dec 9, 2011

गाढवाचं लग्न


आज तर होतं गाढवाचं लग्न,
सारच जंगल होतं त्यात मग्न.
जिराफ होता जंगलचा पंच
मंडप दिला त्यानं फारच उंच.
बसायला गाड्या मऊ होत्या भारी.
गाढव म्हणे - उकीरड्याची राखच बरी.
नवरी शोभे गाढवाला छान,
नवऱ्या इतकीच लांब तिची मान,
उंटाने धरला मध्ये अंतरपाठ..
पण मंगलअस्टकाच नव्हती त्याला पाठ.
गाढवाला होती गडबड झाली,
अंतरपाठच खाली वर सारी.
उंटाने लांबण लावली फार,
गाढव बिचारे झाले बेजार .
आता गाढवानेच घेतली तान,
आवाज म्हणे माझाही छान.
उंट शेवटी गोंधळून गेला,
अंतरपाठ त्यानं बाजूला केला.
वाजू लागला ढोलक ताश्या,
सावध प्राणी सावध माश्या.
लग्न संपताच जेवणाची घाई
सिंह लांबूनच पाहुन्याना पाही.
जेवणाचा सगळा गोंधळ झाला,
म्हणे सस्याचा वाघान फराळ केला.
अर्ध्यातच उटली पहिली पंगत,
वाघाच्या जेवणाला आली होती रंगत.
सिंहानेही धरले जेव्हा एक हरीण,
माकड म्हणाले, " तो मलाही मारीन"
सर्व इकडेच लागले नादी,
गाढव बिचारे उकिरडा शोधी.

- रमेश ठोंबरे.

Nov 3, 2011

जंगलच कविसंमेलन





जंगलात एकदा कविसंमेलन झालं
उंटाला त्याचा अध्यक्ष केलं.
कवी संमेलनाला कवीच फार,
रसिकांची होती मारा-मार.
एकदाचे संमेलन सुरु झाले

निवेदकांनी निवेदन केले.
निवेदन आता संपल्यावर..
गाढवाला मिळाला पहिला मान.
संधी मिळताच वही उघडून,
गाढवाने लांब मारली तान.
नंतर नंबर आला उंदराचा,
त्यानं कानोसा घेउन मांजराचा...
रसिकांना सांगितलं थोडंसं हसा,
रसिक म्हणाले, 'तुम्ही आधी टेबलावर बसा.'
नंतर उंदीर टेबलावर आला, 
अन मांजर दिसताच पळून गेला.
नंतर आली वाघाची मावशी,
ती तर निघाली फारच हौशी.
एकामागून एक, तिनं कविता म्हणल्या चार,
तेव्हा संयोजक लांडगे, वैतागून म्हणाले,
"बाकीच्यांचा हि करा विचार.
मांजर मग फार रागावली...
अपमानान गुरगुरत निघून गेली.
आत्ता फुलउन सुंदर पिसारा..,
व्यासपीठावर आला मोर.
कवितेसोबत नृत्य करून त्यानं ...
श्रोत्यांना केलं डबल बोर.
नाव न पुकारताच आला जंगलचा राजा,
पाहून हत्तीनं वाजवला बाजा.
मग उंदीर थोडा सावध झाला.
ससा तर जंगलात पळून गेला.
सिह रागात म्हणाला, येवढं मोठं संमेलन झालं,
तरी लबाड लांडग्यान, मला आमंत्रण नाही दिलं.
आता उडी घेतली सिंहांन डरकाळी फोडून,
आणि खाली आला सरळ व्यासपीट मोडून.
सिंहांन कविता म्हणली टेबलाजवळ जावूंन
अन निकाल न ऐकताच गेला पुरस्कार घेवूंन.

- रमेश ठोंबरे 
Ramesh Thombre 

Nov 2, 2011

आज आस व्हायलाच हवं

उंदरांन राजा आज व्हायलाच हवं
सिहाने जाळ तोडून जायलाच हवं
वाघाचं पोट दुखत तेव्हा
मावशीन त्याच्या यायलाच हवं
खर्- खर् आज आस व्हायलाच हवं ||१||

शेळीन शहान आता व्हायलाच हवं
कोल्ह्यांन विहिरीत रायलाच हवं
कासवान मध्ये काही खायलाच हवं
सस्याने डोंगरावर आधी जायलाच हवं
खर्- खर् आज आस व्हायलाच हवं ||२||

सस्याच्या डोक्याला हत्तीचे कान
सिंहाला यावी जिराफाची मान.
लांडग्याने मोडलेलं शेळीच लग्न
लग्न आज ते व्हायलाच हवं
खर्- खर् आज आस व्हायलाच हवं ||३||

सगळीकडे असावीत छान - छान मुलं.
चड्डी घालून सगळी फूलावीत फुलं.
कामळान फुल छोटं द्यायलाच हवं,
मोगऱ्याच फुल रंगीत व्हायलाच हवं
खर्- खर् आज आस व्हायलाच हवं ||४||

मोराने बासरीवर डुलायला हवं
सापांन पिसा-यात झुलायला हवं
कोकीळेन गोड - गोड बोलायला हवं,
रातराणीन दिवसाची फुलायला हवं,
खर्- खर् आज आस व्हायलाच हवं ||५||

पुढच शतक आज यायलाच हवं
उद्याच चित्र आज दिसायलाच हवं
सगळीकड दिसतील डोंगर ओके - बोके
उजाड - माळांची उघडी- उघडी डोके
निसर्गाचं गीत आज गायलाच हवं
एक तरी झाड त्याला द्यायलाच हवं
खर्- खर् आज आस व्हायलाच हवं ||६||

- रमेश ठोंबरे(Ramesh Thombre)

Oct 18, 2011

.... अन हत्तीचे शेपूट छोटे झाले !



भल्या मोठ्या हत्तीचे तेव्हा शेपूट होते शानदार,
शरीरावानी मोठे आणि थोडे झुपकेदार.
शेपटामुळेच हत्तीची वाढली होती शान,
शेपटामुळेच हत्तीला मिळत असे मान.
आपला मान पाहून एकदा हत्तीला गर्व झाला,
सरळ जावून हत्ती कोल्हयाचे घरटे मोडून आला.
हत्तीच्या शेपटाने कोल्हयाचे घरटे मोडले,
घरट्याच्या छाप्पराने पिलाचे शेपूट तोडले.
पिलाचे शेपूट पाहून कोल्हा दुखी झाला,
हत्तीला धडा शिकवण्याचा त्याने पण केला.
हत्ती होता शक्तिशाली तसाच कोल्हा चतुर,
धडा शिकवण्यास हत्तीला तितकाच झाला आतुर.
....
एका शांत सकाळी कोल्हा नदीवर गेला,
पिलाला पाण्यात बसउन स्वतः दूर झाला.
थोड्याच वेळात स्नानासाठी हत्ती तेथे आला,
पाहून पाण्यात पिलाला तो दंग झाला.
हत्ती म्हणे , 'कोल्होबा पिलू काय करतंय ?
पाण्यात शेपूट सोडून असं काय धरतंय ? '
कोल्हा म्हणे, 'पिलाला आज मासे खाऊ वाटले,
म्हणूनच त्याने पाण्यात शेपूट आहे टाकले.
आता थोड्या वेळात मासे गोळा होतील,
शेपटीला धरून सगळे वर येतील.
मासे म्हणताच हत्तीच्या तोंडाला पाणी सुटले,
त्यानेहि पाण्यात जाऊन शेपूट नदीत टाकले.
थोडा वेळ झाल्यावर हत्ती म्हणे कोल्हयाला,
'आता वर येऊ का फार धुकतंय शेपटीला.'
कोल्हा म्हणे, हत्तीला - ''आणखी थोडा धीर धार,
मग खुशाल शेपूट काढून माशांचा फराळ कर,
- ते बघ माझं पिल्लू कसं शांत बसलंय,
वेदना होत असतानाही पोटासाठी हसतंय.''
थोड्या वेदना वाढल्यावर हत्तीने शेपूट काढले,
पाहतो तर शेपूट होते माशांनी अर्धे तोडले.
पाहून हत्तीचे लांडे शेपूट, लांडे पिल्लू हसले,
म्हणे 'गजराज माझ्या लांड्या शेपटाला फसले'
...
आता शेपूट गेल्यावर हत्तीची अद्दल घडली,
हत्तीच्या गर्वानेच त्याची शेपटी तोडली.
जेव्हा असे माश्यांनी हत्तीचे शेपूट तोडले,
तेव्हा पासून हत्तीने मांस खाणे सोडले.
मांस त्याने सोडल्यावर शेपूट नाही आले.
... अन शेवटी हत्तीचे शेपूट छोटे झाले.
- रमेश ठोंबरे 
 ( Ramesh Thombre)