माझ्या अस्तित्वाच ध्योतक

"तुझी सावली होऊन* राहीन मी
आयुष्यभर तुझ्या सोबत"

- दु:ख हळूच कानात कुजबुजलं !


मी म्हणालो हरकत नाही ….
कोणाचीतरी सोबत असणार आहे
शेवटपर्यंत
हे काय कमी आहे ?

दु:खात भले भले सोबत विसरतात
तसे आपण हि विसरून जातो
दु:खाचं चिरंतर देणं.

खर तर …
दु:खातच माणसाला दिसत राहत
भोवताल अगदी सुस्पष्ट

अन दु:खातच माणसं विसरत नाहीत
आपला देह मातीचा असल्याची गोष्ट !

म्हणून मी म्हणालो
"दु:खा,
तुझं सावली होऊन राहणंच
माझ्यासाठी वरदान आहे
नव्हे,
माझ्या अस्तित्वाच ध्योतक आहे ! "

- रमेश ठोंबरे